CÓRDOBA: MEZQUITA, STIERENVECHTEN EN GOLF

NOG EEN KEER DE MEZQUITA BEKIJKEN STOND NUMMER ÉÉN OP ONS LIJSTJE EN WE WAREN WEER DIEP ONDER DE INDRUK. STIERENVECHTEN IS TOTAAL ANDERS, MAAR WE WILDEN HET TOCH EEN KEER ZIEN. EN GOLF BLIJFT LEUK/MOEILIJK/FRUSTEREND EN WARM.

CAMPING LA ALBOLAFIA IN VALLAFRANCA DE CÓRDOBA

Op deze camping hebben we 6 jaar geleden ook gestaan, dat bleek uit het computerbestand. Het is niet zo'n grote camping, maar er zijn aardige plekken bij. Alleen we waren niet zo tevreden deze keer. De douches waren zeer matig, met een drukknop die om je om de 3 seconden moest indrukken, temperatuur net van de kou af, straal minimaal en dicht tegen de muur. 's Avonds geen verlichting terwijl dat wel in de gids staat. De bar is nooit open! Wassen erg duur en dat mag je niet zelf doen. De camping zelf is € 19 per nacht, dat is voor zo'n matige camping beetje overprijsd. Ik heb een mail naar de ACSI gestuurd en ze zullen in hun volgende beoordeling hiermee rekening houden.

Helaas is het de enige camping van de ACSI (dus korting) die in de buurt van Córdoba ligt, vandaar dat er – zeker de Nederlanders – veel mensen toch hier terecht komen. We waren van plan een week te blijven maar hebben het toch nog 5 dagen volgehouden, mede doordat we kaartjes voor vrijdag hadden.

CÓRDOBA

Op dinsdag 24 mei gaan we vol verwachting naar Córdoba: nogmaals de Mezquita bekijken. We gooien de fietsen achterin onze bus en zonder Mancha gaan we naar een parkeerplek waar we 6 jaar geleden vlakbij de brug konden parkeren. Maar dit keer gaat dat niet, er is een gigantisch grote kermis! Allerlei straten zijn afgesloten. Maar we vinden vlak bij een supermarkt een plek waar we voor € 1 per dag kunnen staan.

We gaan eerst op de fiets op zoek naar de Plaza de Toros. Tot onze verbazing is Córdoba voorzien van heel veel fietspaden. Na wat zoeken en een stuk heen en weer rijden (we waren veel dichterbij dan we dachten) komen we bij de arena. Het loket gaat om 11.00 uur open en er staat al een rij. Wim sluit aan en ik doe een rondje om de arena en kom een deur tegen die openstaat. Ik maak snel een foto en een dame geeft me toestemming om naar binnen te gaan en de voorbereidingen in de arena gade te slaan. Er wordt met man en macht gewerkt aan een nieuwe zandlaag in de arena. Mooi gezicht.

Na 45 minuten in de rij te hebben gestaan, komt Wim blij terug. We hebben kaartjes, de goedkoopste die er zijn, voor mij € 20 en voor Wim € 10 > seniorenkorting! We gaan vrijdagavond naar het stierenvechten! Spannend!

We nemen een bakkie met churros en chocolade om bij te komen. De warme chocolade zit in een kopje waar je je churros in doopt. Lekker maar zeker niet goed voor mijn dieet!

En dan is het tijd voor de Mezquita. 6 jaar geleden waren we zo onder de indruk dat we dit absoluut nog een keer willen meemaken. We fietsen terug door leuke straatjes en slechts af en toe kan ik een fotootje trekken. Aangekomen bij de Mezquita staat er bij de ene ingang een rij van meer dan 100 meter! Dat is uiterst teleurstellend. Wim gaat op onderzoek uit en ontdekt op een bord dat de Mezquita van 8.30 – 9.30 uur open is en dat dat gratis is!!!!. Voor de zekerheid vragen we dat nog even aan een medewerker en die bevestigt het. Het is inmiddels al behoorlijk warm geworden en we fietsen (tegen de richting in! Een gewoonte van Wim) terug naar de bus en naar Mancha op de camping.

Maar eerst gaan we naar de fietsenmaker in Villafranca de Córdoba waar Wim een nieuwe achterband besteld had. Helaas is het niet de goede maat, maar hij heeft wel goede fietstassen en de oude zijn ernstig aan vervanging toe. Voor € 19,50 hebben we een mooie, nieuwe set. Bovendien weet de fietsenmaker nog een 'economisch' restaurant, nl. in hotel El Rocío, voor € 9 een dagmenu dat redelijk smaakte. Terug op de camping is het tijd voor een siësta waarna we een verfrissende duik in het zwembad nodig hebben om weer een beetje bij de mensen te komen.

CLUB DE CAMPO DE CÓRDOBA

Wim had telefonisch gereserveerd om op woensdag 25 mei om 15.00 uur te spelen voor € 85 inclusief buggy. We zijn om 13.00 uur van de camping vertrokken. Vanaf de A4 was het nog 5 km de bergen in, de weg was zo bochtig dat het nog 15 minuten duurde voordat we er waren. De bus in de schaduw van een boom geparkeerd. Gelukkig was het fris en bewolkt weer, dus Mancha stond goed. Na wat praten en het laten zien van onze kortingskaarten en Wim's Spaanse Federatie kaart betaalden we voor 2 green fee's en een buggy € 65. Dat was een stuk beter.

En gelukkig dat we een buggy hadden, want de baan ligt in de bossen en heuvels, er is géén enkele hole vlak, alles omhoog en omlaag met doglegs, zéér moeilijk, maar we hebben genoten. Alle holes liggen apart, je ziet bijna geen andere spelers.

We waren ongeveer 19.30 uur terug en Mancha was erg aan eten toe. Zo ook wij. We zijn naar een ander terras gereden dan op onze eerste dag (dat was waar we 6 jaar geleden steeds naartoe gingen). Het was prima en goedkoop. Twee heerlijke G&T's ieder en een bocadilla zo groot als een ciabatta met dik beleg voor nog geen € 16!!

Terug gefietst naar de camping, de bus buiten de poort en de fietsen achterin, want morgen vroeg op voor de Mezquita!

DE MEZQUITA-KATHEDRAAL

Donderdagochtend ging om 6.30 uur de wekker, om 7.30 uur stapten we in de bus en om 8.00 uur parkeerden we in een gribusbuurt de bus. We zagen de ongelooflijke rotzooi die er van de avond ervoor van de kermis was achtergebleven. Het wemelde van de zigeuners. Hele groepen sliepen bij elkaar in de open lucht. Ik durfde geen foto te nemen, er waren er nu al bezig met het roepen van onverstaanbare maar niet vriendelijke woorden. Even over 8 uur stonden we bij de ingang van de Mezquita. Om de tijd te doden zijn we hem maar eens even helemaal rond gelopen en de grootsheid bewonderd. Om 8.30 uur waren we de eersten die de Mezquita betraden. Dat was geweldig!

In april 2010 schreven we:

“En dan eindelijk de Mezquita. Wat een groot gebouw is dat. De tuin met de sinaasappelbomen (Patio de los Naranjos) was eigenlijk de plaats voor het ritueel reinigen voor het gebed plaatsvond. Bij binnenkomst overvallen je de vele zuilen en de grootte. Er waren oorspronkelijk 1013 zuilen, er resteren er nog 856. Ontroerend mooi! Je staat daar en krijgt kippenvel. We hebben eerst wat gestaan en alles op ons in laten werken en uit laten werken, want we waren een beetje overweldigd. Daarna zijn we foto’s en video’s gaan maken en de diverse kapellen gaan bekijken die aan de rand zijn. In de 16e eeuw werd de kathedraal middenin de Mezquita gebouwd tegen de wens van de bevolking van Córdoba in. Pas na toestemming van Carlos V kon er gebouwd worden, toen hij het later zag, had hij daar ernstige spijt van. Door deze verbouwing is de prachtige Mihrab (gebedsnis) verplaatst en ligt niet meer naar het oosten (Mekka), maar meer naar het zuiden. In de Koninklijke Kapel kijk je je ogen uit, alles is beschilderd of bewerkt of heeft tegels. De engeltjes lachen je van alle kanten toe. Het staat vol met bloemen die een zoete geur verspreiden. Adembenemend mooi. De kathedraal zelf is barok, de koorbanken zijn van mahonie en fijn besneden. Daar was het helaas ongelooflijk druk, maar het is toch gelukt om wat foto’s te maken. Overweldigend. Bijzonder. Zo verschillend al die stijlen en mooi, ieder deel op zijn eigen manier. Ik bleef foto’s maken van de zuilen, zo fascinerend. Er is nog veel meer over te vertellen, maar je moet het gewoon zelf zien en voelen.”

Ook deze keer waren we overweldigd. Helaas konden we het Kathedraaldeel niet in, maar de tijd was snel al om en van een afstandje konden we toch het een en ander zien. Het was prachtig, reusachtig, overweldigend, ontroerend en nog veel meer. Ook deze keer heb ik weer een enorme hoeveelheid foto's genomen, vooral de rijen pilaren zijn iedere keer weer mooi.

Exact om 9.30 uur werden we gemaand de Mezquita te verlaten. We zijn op de fiets gestapt en na wat rondrijden vonden we een typisch Spaans barretje waar we een echt Spaans ontbijt genomen hebben: koffie en een groot geroosterd half stokbrood met olijfolie, tomaat en stukjes fijngesneden jamón. Verrukkelijk en dat voor € 5!

Het was weer een dag met een sterretje!

STIERENVECHTEN

Ja jullie lezen het goed: stierenvechten. We wilden één keer in ons leven het voor onszelf zien, want zeker in heel Andalucía zie je steeds aankondigingen voor gevechten. Of je ziet beelden op tv. We hebben ons behoorlijk voorbereid, ook geestelijk.

Hieronder volgt uit Wikispanje.nl de volgende uitleg:

“Geschiedenis

Stierenvechten is gebaseerd op eeuwenoude tradities. De mythische krachten van stieren worden al duizenden jaren bewonderd: in de Griekse mythologie wordt de minotaurus (half man, half stier) bestreden. Op het Minoïsche Kreta werd bij een soort rituele dans een soort stiersprong uitgevoerd waarbij de danser(es) over de rug van het dier een salto maakte. Wat hiervan precies de betekenis was is niet bekend.

In de Romeinse tijd waren er geregeld gevechten met stieren te zien in de arena’s die verspreid over het gehele rijk stonden. In de vijfde eeuw was het bevechten van stieren in het gebied dat later Spanje zou heten een ritueel waarmee jonge mannen hun moed konden tonen. Later brachten de Moren het bevechten van stieren vanaf paarden naar het Iberisch Schiereiland.

Geschiedenis in Spanje

Het stierenvechten maakt deel uit van de Spaanse cultuur. Een stierengevecht wordt niet gezien als een sport, maar heeft voor hen het karakter van een artistieke uitvoering waarbij de menselijke (vooral mannelijke) superioriteit over het dier en de dood wordt getoond. Daarbij schijnt het voor sommige vrouwen als afrodisiacum te werken.

Stierenvechten zoals dat tegenwoordig wordt beoefend is al eeuwenoud en werd oorspronkelijk op dorpspleinen uitgevoerd. De eerste arena’s waren van hout, maar begin 18e eeuw – in 1711 – werd voor het eerst een arena uit steen gebouwd, in Béjar, een dorp in de provincie Salamanca. Vijf jaar later volgde Campo Frio, in de provincie Huelva. De arena van Ronda, naar men zegt gebouwd op de funderingen van een Romeins theater, werd in 1804 in gebruik genomen.

Catalonië was per 28 juli 2010 de eerste Spaanse regio op het vasteland die het stierenvechten heeft verboden. Het parlement stemde over de kwestie en met een meerderheid van 68 stemmen voor tegenover 55 stemmen tegen, werd het verbod officieel. Negen parlementsleden onthielden zich van stemmen. Het verbod ging in op 1 januari 2012, maar aangezien er in het winterseizoen geen stierengevechten zijn, werd de laatste stier in Catalonië reeds op 25 september 2011 bevochten in de arena La Monumental. De matador was José Tomás.

Protocol

Een stierengevecht verloopt volgens een vast protocol. Meestal vinden de gevechten aan het eind van de middag of aan het begin van de avond plaats. Het doden van de stier moet plaatsvinden binnen twintig minuten, waarbij enkele fases moeten worden doorlopen.

De ochtend voor het gevecht worden de stieren aan de stierenvechters (torero’s, tot de achttiende eeuw, en abusievelijk in het buitenland, toreadores genoemd) gekoppeld door middel van loting. Elke stierenvechter wordt torero genoemd. Degene die in het laatste bedrijf de stier doodt, noemt men matador. Doorgaans vinden er op een avond zes gevechten plaats door drie matadores. De meest ervaren matador betreedt als eerste en als vierde de ring, de op een na meest ervarene als tweede en als vijfde, en de minst ervarene als derde en als zesde.

Een stierengevecht staat onder leiding van een president, meestal een lokale politicus of politieagent. Op zijn teken wordt een stier in de arena losgelaten. Enkele assistenten van de matador (in het Spaans: subalternos of peones) leiden de stier af met hun grote capes. De bedoeling hiervan is dat de matador een indruk krijgt van de vechtlust, intelligentie en kracht van de stier. Soms blijkt een stier niet tot vechten in staat, omdat hij te zwak is. In dat geval zwaait de president met een groene doek en wordt de stier naar buiten de arena geleid. Voor de eigenaar van de stier wordt dit als een grote schande gezien.

Hierna komen de picadors de arena binnen. Picadors zitten op geblinddoekte en met een zwaar harnas (lijkend op een matras) beschermde paarden. De stier wordt uitgedaagd het paard aan te vallen. Zodra de stier het paard aanvalt duwt een picador een lans in de nek van de stier en leunt hier met zijn volle gewicht op. Het doel hiervan is het stoppen van de bloedtoevoer naar de zware nekspier zodat de stier zijn kop niet meer omhoog kan krijgen. Dit maakt het later makkelijker om de stier te doden.

Wanneer de stier voldoende verzwakt is, begint de volgende fase (suerte de banderilla’s). In deze fase probeert de matador of een van zijn assistenten (banderilleros) om twee banderilla’s in de nek van de stier te steken. Banderilla’s zijn versierde stokken van ongeveer een armlengte lang, met weerhaken aan het einde. De matador of zijn banderilleros moeten door lichaamsbeweging en hun stem de stier tot een aanval bewegen, waarna de banderilla’s in de nekspier van de aanstormende stier worden gestoken. In de meeste gevallen gebeurt dit drie keer. Behalve voor het tonen van de dapperheid van de stierenvechter is het doel van deze fase ervoor te zorgen dat de stier blijft aanvallen.

Na de banderilla’s begint de laatste fase (suerte de matar). De matador begint met het opdragen van de stier aan iemand in het publiek of aan het gehele publiek. Vervolgens zal hij zijn controle over de stier laten zien door deze met zijn muleta, een half-cirkelvormige doek van rode flanel, gedrapeerd om een houten stok, bepaalde bewegingen te laten maken. Hij kan hiermee de sympathie van het publiek winnen of verliezen: indien het publiek ontevreden is zal het stil blijven, de torero uitfluiten, boe-roepen en in extreme de kussens de arena ingooien. Een enkele keer springt iemand de arena in om de matador te tonen hoe het moet (espontáneo), een actie die niet op prijs wordt gesteld. Het publiek kan ook de tevredenheid laten blijken door te applaudisseren of door Olé te roepen.

Na ongeveer acht minuten geeft een trompetsignaal aan dat het tijd is voor de laatste fase, het doden van de stier, la hora de la verdad. De matador gebruikt hiervoor een licht gekromd zwaard, de zogenaamde estoque, dat hij tussen de schouderbladen van de stier moet steken. Doet hij dit goed en treft hij de stier in het hart, dan volgt de dood vrijwel onmiddellijk. Vaak raakt het zwaard echter niet het hart, maar een ader of de longen of ketst het af op de ribben. In deze gevallen kan het nog enkele minuten duren voordat de stier dood is en soms moet het zwaard opnieuw gebruikt worden. Als de maximale lengte van een gevecht wordt overschreden (voor de voorbereiding op de dood (de faena, uitgevoerd met de rode doek) en de doodsteek tezamen heeft een matador 10 minuten) klinkt een trompetsignaal. Heeft de matador de stier dan nog niet gedood, dan klinkt er na drie minuten een tweede signaal (aviso of waarschuwing). Na het derde signaal dienen de matador en zijn assistenten de ring te verlaten. De stier wordt de arena uitgeleid en in de buitenstallen alsnog, door het slagersmes gedood. Deze drie waarschuwingen gelden als een smet op het blazoen van een matador.

Nadat de stier is omgevallen geeft het publiek een oordeel over de prestatie van de torero. Indien het publiek genoten heeft van het gevecht en de stier op een goede wijze gedood is, zal het publiek wuiven met witte doeken of andere spullen. De president beslist over de beloning van de torero. Dit kan een of beide oren van de stier zijn of (in een extreem geval) diens staart. Heeft de torero twee oren verdiend, dan mag hij op de schouders de arena uitgedragen worden. Dit geldt als de ultieme blijk van waardering. Als het publiek vindt dat de stier dapper is geweest, kan het de president vragen een blauwe doek te tonen. Het lichaam van de stier maakt dan een ereronde door de arena: dit is voor de eigenaar van de stier een grote eer.

In zeldzame gevallen kan het voorkomen dat een stier levend de arena verlaat, maar de stier zal nooit opnieuw bevochten worden. Dat is te gevaarlijk omdat de stier te veel ervaring heeft opgedaan. Het publiek kan de president vragen het leven van een stier te sparen als deze extreem dapper is geweest. Indien de president dit goedkeurt zal hij met een oranje doek zwaaien. Dit is echter zeer zeldzaam en gebeurt ongeveer acht maal in een seizoen (in Spanje van maart tot en met oktober).

Het vlees van de gedode stier geldt tegenwoordig in Spanje als een delicatesse. (Vroeger werd het uitsluitend verkocht aan minderbedeelden in slagerijen rondom de arena.) Een gerecht uit de klassieke keuken is rabo de toro (stierenstaart), een stoofpot van de staart van de gedode stier.”

Dit is dus de theorie.

Vrijdagmiddag 27 mei zijn we al om 17.00 uur naar de arena vertrokken met de bus met de fietsen weer achterin. Het kostte wat moeite om een parkeerplaats te vinden, maar met de fietsen was het eenvoudig om bij de arena te komen. Er was een enorme drukte en een lange rij nog voor de kassa. Tegenover de arena is een barretje en daar zijn we wat gaan drinken. Een drukte vanjewelste en leuk om de mensen gade te slaan.

De arena is maar 60 jaar oud en alleen beton, met een redelijke buitenkant. Wij zaten helemaal bovenin, maar gelukkig waren we vroeg genoeg om aan de balustrade te kunnen zitten, zodat we alles goed konden zien. Vooral de in typisch Spaanse klederdracht (flamencojurken) gestoken vrouwen waren prachtig om te zien. Ook veel van de mannen waren gekleed alsof ze naar een feest gingen. Er wordt gezegd dat het stierenvechten alleen nog onder de ouderen leeft, maar wij hebben toch veel enthousiaste jongelui gezien.

En nu de praktijk.

Stipt om 19.00 uur gaat het beginnen. Eerst is er de parade en dan als iedereen zich voorbereid heeft, komt er een bord met de leeftijd en het gewicht van de stier. De gemiddelde leeftijd van de 6 stieren was ruim over de 11 ½ jaar, wat dus vrij oud is. En dat was ook wel te merken. Er zat niet veel fut in. De derde matador was nog een nieuweling en werd sterkte gewenst. Hij deed het prima tot groot genoegen van het publiek dat inderdaad bij elke beweging olé gaat roepen en wuift met witte doeken om hem zijn oor te laten krijgen. De muziek geeft de tijdspanne aan, waaraan duidelijk gehoor gegeven wordt. Het publiek is op bepaalde tijden heel stil en leeft dan weer mee. De bewegingen van de matador zijn gracieus en soms lachwekkend zo krom getrokken ze met hun rug staan.

En wat vinden we er nu van hoor ik jullie denken. Het is heel erg Spaans en je wordt door het gebeuren meegezogen in het enthousiasme. Aan de andere kant – hoe gek dat ook moge klinken – is het ook saai, want 6 keer achter elkaar heb je min of meer dezelfde vertoning. De stieren hebben voordat ze de arena inkomen een geweldig leven, vrij in de beste omstandigheden en vooral deze stieren dus zo'n 12 jaar lang. Ja en dan komen we bij het heikele punt: de manier van doden. Dat is op z'n zachtst gezegd niet prettig! Dat is volkomen duidelijk. Wat we eerst niet wisten, is dat er zo'n kort tijdsbestek is waarin het doden moet gebeuren. Dat is veel korter dan wij dachten. Al met al kunnen we zeggen dat we de manier van doden een soort van mishandeling vinden maar uitgevoerd in en volgens een prachtig decorum. We kunnen begrijpen dat de Spanjaarden vast willen houden aan deze traditie. Maar voor ons hoeft het niet nog een keer, we hebben het gezien.

Er zijn veel foto's van te zien en 3 video's maar niet de ergste. Dat wilden we jullie niet aandoen.

HET WEER

Over het algemeen was het mooi, zonnig weer, slechts een enkele dag bewolkt en ietsje koeler.

VOLGENDE KEER

Dan gaat de blog over wat we in de buurt van Granada gedaan hebben en ik kan alvast verklappen dat dat buiten het golfen niet veel was.

Inmiddels zijn we al weer terug geweest in Entre Naranjos en verblijven we in het mooie El Port de la Selva.

Warme en sportieve (Tour de France, EK, golf, Formule I en Wimbledon) groeten van Wim, Marijke en Mancha

El Port de la Selva, 2 juli 2016