2015 START MET MARMERMIJN

DIT WORDT HET BEGIN VAN EEN NIEUWE REEKS REISVERHALEN. WE VATTEN DE EERSTE DRIE MAANDEN KORT SAMEN, DAAR HEBBEN WE VOOR DIT EERSTE VERHAAL GENOEG AAN. EVEN BIJPRATEN OVER ONZE LOTGEVALLEN. WE HOPEN DAT HET WEER GENIETEN WORDT.

BLOG

Vorig jaar is er geen blog van ons verschenen, vooral omdat onze vaste blogprovider er plotseling mee opgehouden was. Nu hebben we dus weer een nieuwe gevonden, kijken of het bevalt.

BEZOEK BUENO'S

Op 1 januari kwamen Monique en Orlando op bezoek om een lekker weekje bij te komen. Uiteraard hebben we de nodige etablissementen aangedaan om ons te laven en te voeden, zoals een terras in Torrevieja of in Lo Pagán aan het Mar Menor. Daar is het gebruik dat je je insmeert met de modder van het Mar Menor en je na een half uurtje dat afspoelt met zwemmen in het water. Een gratis kuur! Wij hebben het niet gedaan, want een beetje koud en ik kon met mijn gipspoot het water niet in, laat staan met modder besmeuren.

Monique heeft nog gezongen in de “Orange Bar” op vrijdag, de karaokeavond! Klonk weer goed.

Een bezoekje aan IKEA in Murcia was een groot succes. Zeker voor Wim, want eindelijk een goede stoel voor zijn rug gevonden. En waar we voor kwamen: het uitschuiflogeerbed was zelfs in de aanbieding. Aangezien ik van geen enkele hulp kon zijn, waren Wim en ik blij dat zij er waren om te helpen sjouwen en het spul in elkaar zetten. Ze hebben er heerlijk op geslapen.

Het was een lekkere week en afscheid valt als altijd weer zwaar.

BENIDORM

Vorig jaar waren we met de Vistabella Golf Society voor de eerste keer meegeweest naar Benidorm voor een driedaags verblijf in een leuk en goed hotel. Dit jaar zijn we weer gegaan, want geen geld: voor 2 personen vol pension, inclusief show samen € 126!! Ook deze keer hebben we de show in Benidorm Palace weer gezien, prachtig. De foto's zijn van vorig jaar, dit jaar geen fototoestel meegenomen, want je mag er eigenlijk niet fotograferen. Was maar goed ook, want we zaten een beetje moeilijk, vooral doordat ik mijn gebroken enkel op de tegenoverliggende stoel gelegd had.

Elk jaar gaan Marjan en Jos naar Benidorm om te overwinteren en ook dit jaar. Ze bleken dit keer vlakbij te zitten in een schitterend appartement. We konden net niet naar elkaar zwaaien. Op dinsdag hebben ze mij opgezocht, terwijl Wim aan het golfen was. Uiteraard hebben we ons aardig vermaakt op een nabij gelegen terras en hebben ze bij ons in het hotel meegegeten! Woensdag hebben we ze bezocht in hun appartement vanwaaruit we een schitterend uitzicht hadden.

ENKEL

Al twee keer heb ik iets over gips of enkel gezegd. Wat is er gebeurd? Met kerstmis zijn we met de Costa Blanca Skiclub op skivakantie gegaan naar de Sierra Nevada. Lekker weg met de Kerst, leuk hotel, leuk gezelschap, nl. Paul and Mary (van de fotoclubs) en goed weer. Wat wil je nog meer? Nou ja skiën dus. De bus brengt je elke dag naar het skigebied, zo ook dinsdagochtend. Samen met Paul en Mary omhoog, de eerste afdaling gedaan, weer omhoog voor de tweede en dan een lekker bakkie koffie scoren.

Helaas, die koffie heb ik niet gehaald. De sneeuw was perfect, we gingen lekker en opeens maak ik een enorme salto en mijn rechtervoet doet zeer. Wim zag het gebeuren, want die was natuurlijk als eerste op een stopplek, hij moest naar boven stappen om me te helpen. Ski's waren uitgevlogen. Alles bij elkaar gegrabbeld, overeind geholpen, in ski's geholpen en naar beneden, maar het deed pijn en ik had geen kracht om bijv. te remmen. Geen probleem zegt Wim, schneepflug in mijn schneepflug, en zo weer een stukje gedaald, maar ook dat was niet te doen. Dus Paul en Mary de eerste hulp gewaarschuwd. En die kwam met een sneeuwscooter. Wim moest maar helemaal naar beneden skiën naar de kliniek. Ik moest mezelf op de sneeuwscooter zien te hijsen en de hulpverlener ging er als een speer vandoor, waardoor ik er bijna aan de andere kant weer af sodemieterde. Toch veilig aangekomen bij het tussenstation, daar formulier ingevuld, in de gondel gezet, mijn ski's ook nog mee kunnen nemen.

Beneden werd de gondel gelukkig nog stilgezet en kon ik makkelijker uitstappen. Daar moest ik wachten tot iemand me kwam halen. Dat duurde wel even en ik zag Wim al daar rondlopen. Een geluk bij een ongeluk: ik was één van de eerste die er binnen was en werd bijna direct geholpen. Na mij waren er diverse jongens – snowboarders – met schouders uit de kom of gebroken. Er werden dus foto's gemaakt, kuitbeen net boven de enkel gebroken, een clean cut zoals ze dat noemen, van ongeveer 7 cm. Dat betekende geen operatie, maar gips en ik mocht er niet op lopen. 7 weken lang! Eindelijk ging op 9 februari het gips eraf. Daarna fysiotherapie gestart, mede op advies van Bianca bij controle gevraagd om ontstekingsremmers, want been was warm en opgezet. Nog steeds trouwens. Maar ik loop weer, nog niet als een kieviet, maar het gaat goed.

Of we met Kerst weer gaan? Ja ik denk het wel, maar dan ga ik deze keer nog niet skiën, maar Wim wel, want hij heeft ook niet meer geskied maar zeer goed voor me gezorgd.

BEZOEK AMBIANCOR

Amber, Bianca en Cor zijn van zaterdag 21 t/m 25 februari bij ons geweest. Veel te kort, maar het kon niet anders. We hebben het ongelooflijk gezellig gehad en goed weer. Voor Amber was het de eerste keer in Entre Naranjos, ze had zelfs haar eigen slaapkamer! Wat hebben we zoal gedaan in die korte tijd: gezond op het solarium, op het strand, waar Amber en Cor dapper zijn gaan zwemmen, natuurlijk de welbekende golfclinic verzorgd door Wim, de marmermijn en diverse restaurantjes en barretjes. En 's avonds fanatiek rummycup spelen. De overall prijs van de week ging naar …..... Amber!!!

De dagen vlogen om en op de laatste dag vlak voor vertrek hebben we onze sinaasappelboom geplukt en de sinaasappels geproefd. Met groot ceremonieel vertoon hebben we deze plechtigheid volbracht: onze eerste pluk betekende 7 heel erg lekkere sinaasappels. We hopen volgend jaar op het dubbele. Dat behoort tot de mogelijkheden want Wim heeft de boom uit de pot in de grond gezet met een bewateringssysteem, zodat hij elke dag wat water krijgt en voordat we vertrokken met de caravan konden we zien dat er heel veel bloesem inzat. Een goed teken.

MARMERMIJN

Tekst is van Wim met wat kleine aanpassingen van mijn kant.

Bezoek aan een marmermijn met onze vrienden Monique en Orlando en later nog eens met Bianca, Cor en Amber.

Wij bevinden ons in de provincie Alicante van de Comunidad Valenciana in Spanje. De mijn ligt in de buurt van Piñosa en is eenvoudig te bereiken. De beeldhouwer Jan Keijsers heeft vanwege zijn basismateriaal een goede band opgebouwd met de eigenaren van de mijn. Als een van de weinigen in Spanje mag hij mensen begeleiden om de mijn te bezoeken. Jan heeft zijn werk o.a. ook geëxposeerd in zijn tuin in het plaatsje Hondon de las Nieves. Op zaterdagen van 10.00-14.00 uur gratis te bezichtigen.

De mijn ligt bij het gehucht Romanetta, waar men door de eeuwen heen leefde van de landbouw, de olijven en amandelen. Deze amandelbomen stonden ook in bloei tijdens ons tweede bezoek.

Het marmer dat hier gedolven wordt in dagbouw is de “Rojo Alicante = Rode Alicante”, die heeft een roodachtige kleur en is dooraderd met witte strepen. Binnen een straal van 10 km liggen er nog een aantal mijnen met elk een andere kleur. In Algenia de “Crema Marfil” en in La Romana “El Oro Español = Het Spaanse Goud”. Deze marmerkleuren worden veroorzaakt door de samenstelling van de grond die ongeveer 300 miljoen jaren geleden onder enorm hoge druk en hitte tot gesteente is gevormd. Het marmer bestaat uit zand van de oceanen die in dit deel van Spanje ook gelegen hebben.

Marmer heeft op de hardheidsschaal van steensoorten, die loopt van 1 tot 8, een hardheid van 3 tot 5, de Rode Alicante heeft een hardheid van 3, waardoor er nog fossielen in het marmer zijn terug te vinden. Bij 5 is de druk en hitte zo groot geweest dat de fossielen ook geheel zijn gedesintegreerd.

Door de tektonische beweging van de aarde is dat stuk marmer omhoog gekomen. Dat hier de aarde bewogen heeft is niet vreemd, want in februari voelden wij hier in Entre Naranjos en ferme aardschok, waarvan later bleek dat het een kracht van 3.5 had.

Door die verschuivende bewegingen zijn die gevormde marmerstukken geïsoleerd. Je moet je voorstellen en enorme bal van marmer, die ergens in de bergen ligt en die men toevallig ontdekt. Als je aan komt rijden, zie je van een grote afstand de mijn al in de berg liggen. Deze klomp marmer wordt al 70 jaar afgegraven en er zit volgens schattingen voor nog wel 70 jaar marmer in de grond tot een diepte van nog 200 meter.

De zuiverste marmer kom je natuurlijk in de kern tegen, want daar was de grootste druk en hitte. Je ziet dan ook dat aan de buitenkanten van de marmerklomp het marmer verontreinigd is met donkere strepen en aarde van de omgeving. Maar ja dat moet ook afgegraven worden voordat men bij het verkoopbare marmer komt.

Vroeger kon men die stukken waardeloze marmer gewoon laten liggen of opzij schuiven, maar door de huidige milieuregels moet men die stukken begraven of verwerken tot kleinere stukken die weer verkocht kunnen worden. Voor het delven en verwerken van marmer is er water nodig en natuurlijk zijn daar ook milieuwetgevingen voor die kostenverhogend werken.

Het centrum van de marmerverwerking is rond Novelda, waar voornamelijk tegels voor vloeren en muren worden gemaakt, dat leverde in de regio zo’n 30.000 banen op. Tot voor kort werd het grootste deel naar China geëxporteerd, maar de Chinezen importeren nu de ruwe marmer in blokken met een gewicht variërend van 25.000 tot 30.000 kg. Tel dat op bij de crisis die zo in 2008 begon en je begrijpt dat nu zeker de helft van de bedrijven gesloten zijn en vele mensen werkloos. Bij deze mijn werken nu dagelijks 5 mensen!

Deze rode marmersoort is gebruikt om het orgel van de kerk in Novelda te bouwen. In het Escorial, het klooster dat koning Filipe II heeft laten bouwen vanaf 1556, bevindt zich het pantheon waar koning Carlos V en zijn vrouw begraven zijn, waar ook Filipe II de stichter, de zoon van Carlos V begraven ligt. Die ruimte is deels opgetrokken uit rode marmer, helaas niet gedolven in deze mijn want die bestond toen rond 1550 nog niet, maar in Tortosa.

Maar nu over hoe men dat marmer uit de berg krijgt, iets waar ik (Wim) me altijd over verbaasd heb en het is ook verbazingwekkend! Voor het gemak gaan wij even uit van de situatie zoals die nu is.

Er wordt trapsgewijs gedolven, op de bovenste trede aan de rand van de vorige delving tekent men een vierkant af op de grond van 3,5 meter breed en 12 meter lang. Op de hoekpunten in de berg wordt een verticaal gat geboord van 12 meter diep. Onder aan dat gemarkeerde stuk berg (de trede eronder) wordt horizontaal met een zaag een sleuf gezaagd van 3,5 meter breed en 12 meter lang. Door een zaagmachine met een lang plat blad, zoals een kettingzaag, waarvan de ketting met industriële diamanten is bekleed (zo’n ketting gaat ongeveer een jaar mee). Deze zaagmachine staat op een rails, waardoor het zaagblad langzaam onder het blok wordt doorgetrokken. Zodra er een meter is gezaagd wordt de zaagsnede gevuld met keggen, zodat het blok niet verzakt en de zaag vast komt te zitten.

Zodra het blok dus aan de onderkant geheel op keggen steunt laat men een touw met gewicht door de beide verticale boorgaten zakken. Met een lange haak wordt het gewicht onder het blok door getrokken, nu trekt men aan het touw een lange ketting ook weer bekleed met diamant door het gat. Deze ketting wordt met een machine rond gedraaid, zodat het blok aan de zijkant wordt doorgezaagd over een lengte van 3,5 meter breed bij 12 meter hoog.

Als beide zijkanten zijn doorgezaagd zit het blok met zijn lange kant nog in de berg vast, nu wordt er een ketting getrokken door de beide verticaal geboorde gaten. Deze ketting zaagt dan het blok los van de berg, dus een stuk van 12 bij 12 meter. Over het afzagen van het grote blok doet men ongeveer drie dagen.

Nu staat het blok geheel vrij van de berg en gaat men het omtrekken om verder in kleinere stukken te verdelen ('stukjes' van elk rond de 30.000 kg). Met een enorme bulldozer wordt er zand tegen en onder het blok geschoven, zodat het niet breekt als het valt.

Aan de bulldozer wordt een lange haak bevestigd, die in de achterste zaagsnede schuift en er gaan ook airbags in de zaagsnede, die uitzetten en zo het blok langzaam doen kantelen en laten vallen.

Nu wordt het grote blok in hapklare brokken verdeeld, door een machine die met 4 boren tegelijk over een lijn het blok perforeert, zo’n 3,5 meter diep. Daarna worden er in die boorgaten keggen geslagen waardoor er een stuk afscheurt over de perforatie. Die boorgaten zijn als strepen/sleuven op de stukken te zien, ook kun je daar het best de eventuele fossielen goed zien.

Bij al dat boren wordt natuurlijk water gebruikt, dat kostbaar is omdat het via tankwagens moet worden aangevoerd, maar door kleine dammetjes op te werpen wordt het gebruikte water weer opgevangen en hergebruikt. Doordat de bodem uit marmer bestaat zakt het water niet weg.

Hoe deed men dat vroeger vroeg ik mij af, men hakte of boorde gaten, sloeg daar hout in en maakte dat nat waardoor uiteindelijk het steen scheurde door de uitzetting.

Rond de groeve zie je de blokken liggen met een nummer erop, dat is het nummer van de koper. De niet verkoopbare stukken marmer worden ter plaatse tot klein stukken gehakt en afgevoerd. Mocht je interesse hebben in zo’n blok marmer van +/- 30.000 kg, dat kost tussen de € 1.500 en € 2.000, je moet het wel zelf komen ophalen!

Tot slot Jan van Droffelaar heeft zijn bezoek aan de mijn op video gezet en dat is te bekijken via : youtu.be/4worRhD2Q_Y.

Met dank aan Jan Keijsers voor zijn kennis en leuke rondleiding. Hij is te vinden op het internet, google Jan Keijsers Spanje en je vindt hem.

BEZOEK AAN NL

Oorspronkelijk zou ik in januari naar Nederland gaan, maar door mijn enkelbreuk heb ik dat moeten verzetten naar maart. Gelukkig net op tijd kon ik zonder krukken lopen. Wie heb ik allemaal bezocht in deze korte week: natuurlijk Monique en Orlando, Marianne, Carolien, Bianca en Cor, Elly en Anton, Rianne en Rick en weer terug naar de Bueno's.

Het toeval wilde dat ik precies in Nederland was op het moment dat Tim en Chantal hun dochter Jennifer kregen. Ik had in Spanje al cadeautjes voor ze gekocht, een brief erbij geschreven en op zaterdag 14 maart ben ik bij ze langs gegaan. De deur werd door Chantal geopend en gelijk weer dicht gedaan. Ik heb de presentjes voor de deur gezet. Later hoorde ik dat ze aan de kraamhulp zijn meegegeven. Ik heb wel een traantje gelaten, want het doet me veel verdriet dit alles. Maar ik heb weer geprobeerd contact te leggen en ook al is het me niet gelukt, ik probeer de moed erin te houden. Ik probeer ook door te gaan met mijn leven, want als je hier teveel bij stil staat, ga je helemaal stuk van binnen.

Kennelijk was het mijn dag niet, want later nadat Carolien en ik lekker uit eten geweest waren, gingen we de hond uitlaten. Ik zei nog dat is veiliger zo 's avonds laat. Ik had het nog niet gezegd of ik lag op de grond, gestruikeld over een tegel of steen. Mijn rechterknie kapot, mijn handen/polsen deden zeer omdat ik me daarmee geprobeerd had tegen te houden, maar het voornaamste mijn linkerwenkbrauw was met een harde smak in aanraking met de niet meegevende stoeptegel gekomen en mijn nieuwe bril – nog geen week oud – lag in gruzelementen en dat zei ik ook gelijk. In een mum van tijd een enorme knoeperd van een bult boven mijn oog. Dus moest hondje even wachten, een pak doperwten uit de vriezer erop, daarna bosvruchten, een ijsje en als laatste een stuk vis. Of het geholpen heeft? Wij kregen in ieder geval de slappe lach ervan, maar de andere dag zat ik met een enorm dik en blauw oog. Sinds een paar dagen is dat pas helemaal weg en ik heb nog steeds een kleine bult bij mijn wenkbrauw.

FOTO'S

Helaas heeft mijn laptop het begeven, maar gelukkig heb ik nog wel de foto's naar een externe harde schijf kunnen overzetten. Alleen ben ik het deel dat in Lightroom zat en dus al bewerkt was, vergeten. Mijn laptop is nu terug gezet naar de fabrieksinstellingen waardoor ik mijn programma's kwijt ben en die natuurlijk niet had meegenomen. Maar een lichtpuntje er zit nog Photoshops Elements 8 op, dus iets kan ik nog wel.

HET WEER

We hebben in deze eerste drie maanden koud, regenachtig en vooral in de laatste maand pas lekker warm weer gehad.

VOLGENDE KEER

Dan gaan we echt beginnen met onze reisverhalen, startend vanuit het plaatsje La Cabrera. Vooral de prachtige stad Segovia zal aan bod komen.

Vanuit een regenachtig La Cabrera lieve groeten van

Wim, Marijke en Mancha

10 april 2015