TERUG NAAR DE KUST VAN BELINHO

8 JAAR GELEDEN WAREN WE IN DE ZOMER 6 WEKEN IN BELINHO. HET WAS FANTASTISCH OM ER WEER TE ZIJN EN VELE BEKENDE PLAATSEN TE ZIEN. DE BEGROETING WAS GEWELDIG EN HARTVERWARMEND.

EINDELIJK WEER EEN BLOG

Het is alweer een half jaar geleden dat de laatste blog verschenen is. Tijdens de reis zit er meestal wel de vaart in om het goed bij te houden. Dit jaar liep ik al van het begin af achter de feiten aan, omdat ik nog bezig was met de foto's van vorig jaar en het jaaralbum 2016. Ik had dat wel weer aardig kunnen inlopen ware het niet dat we onze reis ingekort hebben. Dat kwam mede door het weer in Galicië en ook op andere plaatsen, maar vooral doordat Wim toch besloot om als oud-docent naar de reünie van het Montessori Lyceum Rotterdam te gaan, waardoor we genoodzaakt waren eerder in El Port de la Selva te zijn, zodat Wim vanuit Girona naar Rotterdam kon vliegen. Maar hoor ik jullie denken dan had je toch de hele zomer de tijd om je blog bij te werken. Ja dat klopt, maar kennelijk was ik niet geïnspireerd genoeg of had ik er gewoon geen zin in om eraan te werken. Nu het 1 december is geworden, vind ik dat het toch wel tijd wordt en wil ik zo snel mogelijk alles afronden, zodat ik kan beginnen aan het fotoalbum 2017 en de nieuwe reis in 2018 kan gaan plannen.

We pakken de draad weer op waar we gebleven waren: ons bezoek aan Belinho, Portugal.

CAMPING OS BELINHENSES, BELINHO

Op zondag 30 april vertrokken wij al voor 9.00 uur in de stromende regen naar Portugal. Via Bragança reden wij over een prachtige weg. Om 13.30 uur kwamen wij aan, maar dat was nog Spaanse tijd. In Portugal is het dan een uur vroeger. Helaas regende het nog steeds tijdens het neerzetten van de caravan. Gelukkig ging na een uur de zon schijnen en konden we naar buiten.

Deze camping is zo'n 15 jaar geleden gesticht door een groep van 40 mensen (familie en vrienden) die altijd met elkaar op vakantie ging op een camping, alleen de groep was te groot geworden en het lukte niet meer om dat te regelen. Wij waren er 8 jaar geleden. De camping waar we opstonden was erbarmelijk en bij toeval zagen we het bordje naar deze camping. We zouden er één week staan, het werden er zes! Juist in die periode werd de officiële vergunning verleend en was er een feestelijke opening, waar we als enige niet vaste kampeerders en buitenlanders bij mochten zijn. De eerste week had iedereen nog het idee die zijn zo weg, want er was geen wasmachine, geen tv, geen echte bar, geen restaurantje en de sanitaire voorzieningen waren ook niet optimaal. Maar het gras was prachtig, de mensen waren vriendelijk en de camping lag achter een duinenrij met een prachtig strand. Voor Mancha was het een droom van een plek en voor ons ook.

Als het je dan zo goed bevallen is, valt het meestal tegen om er naar terug te gaan. Maar dat risico waren we bereid te nemen. Met een caravan kun je immers zo weer vertrekken. We stonden er een uur en doordat het zonnetje ging schijnen, kwamen wij en de mensen van de camping naar buiten. Schoorvoetend kwam een van de dames kijken en vragen of we het waren. Ik had haar allang herkend met een paar andere dames. Toen we ja zeiden en we communiceerden – zij in het Portugees, wij in het Spaans – werd er gelachen, gezoend en iedereen erbij gehaald. Er werd onmiddellijk gebeld en de oude dame zonder tanden, wier bloeddruk ik toen nog had opgenomen, werd door haar zoon gebracht en had een fles port voor ons meegenomen met een zelfgemaakt schortje voor. Haar zoon sprak wat Engels en dat maakte de conversatie wat makkelijker. Ze had nu trouwens een keurig gebit en haar haar was goed gekapt; ze was duidelijk in betere doen.

Na deze hartelijke begroeting zijn we met Mancha naar het strand gegaan. Hij was niet meer te houden. Hij en wij vonden het heerlijk om zo uit te waaien. We hebben lang langs de zee gelopen en met een boog terug door de duinen naar de weg naar Belinho. Gelukkig konden we onderweg nog ergens een kopje koffie scoren! Heerlijke kop koffie voor slechts € 0,60!! Na 2 ½ uur kwamen we eindelijk weer bij de caravan, behoorlijk afgeserveerd. Via internet hebben we de F1-race gevolgd, want er was nergens een mogelijkheid om dat op tv te zien.

Maandag 1 mei hebben we lekker uitgeslapen, wat gelezen, kortom lummeltijd. In de middag zijn we weer door de duinen naar het strand gegaan, maar niet zo ver. Het zonnetje scheen uitbundig, maar er was wel een wat koude wind. Het strand ligt vol met de prachtigste stenen. We hebben er net als vorige keer toch een paar meegenomen.

De 'tandeloze' dame werd weer door haar zoon naar huis gebracht. Weer dik zoenen en knuffelen. We hoorden dat ze 72 jaar is.

ESPOSENDE

Het werd tijd dat we onze mond- en geldvoorraad zouden aanvullen en dus togen we dinsdag naar Esposende. We besloten ook om de foto's die we 8 jaar geleden hadden gemaakt van de officiële opening te laten afdrukken om aan de mensen te geven. Na enig zoeken vonden we een zaak waar dat gedaan kon worden, maar we moesten wel een uurtje of wat wachten i.v.m. drukte. Dat gaf ons de gelegenheid om ergens wat te eten, maar waar? Na enig rondlopen en navragen vonden we een leuk restaurantje waarbij het terras al helemaal vol zat, altijd een goed teken. Op de eerste verdieping kregen we een leuk plekje aangewezen met wat uitzicht op het plein. De prijs van het eten was uiterst schappelijk: voor € 7,50 had je een goed gerecht, zeer smakelijk en zeer verzorgd. Wat Wim had, weet ik niet meer, maar ikzelf had een hamburger. Niet zo een – op z'n tijd ook lekker – als een Whopper of een Big Mac, maar een uitstekende burgerschijf met allerlei groen erbij en met een voortreffelijke blauwe schimmelkaassaus eroverheen. Ik heb nooit eerder en tot op heden ook niet erna zo'n lekkere burger gegeten. De wijn was daarentegen behoorlijk aan de prijs, maar we werden door een hele leuke ober geadviseerd, die goed Engels sprak en de week erop naar Nederland zou gaan, dus hebben wij hem van advies gediend over waar hij naartoe moest gaan.

Na deze heerlijke onderbreking hebben we Esposende nog wat bekeken, want er staan prachtige standbeelden. Vervolgens hebben we de foto's opgehaald en zijn teruggegaan naar de camping.

En wie zat daar op ons te wachten: Hilario met wie we acht jaar geleden een leuk contact hadden. We werden uitgenodigd voor de lunch bij hem, jawel een uur nadat we er al een genuttigd hadden. Maar hij had speciaal voor ons allerlei lekkers gehaald, dus dan zeg je geen nee [burp!]. Met zijn drietjes hebben twee flessen lichte witte wijn gedronken [burp, burp!!] en een halve fles port [ik niet - burp - want daar kan ik niet tegen]. We kregen het restant van de port mee en nog een fles witte wijn. Wij konden hem de foto's van de opening van de camping geven, zodat hij die kon verdelen of ophangen in de kantine.

Deze avond zijn we vroeg naar bed gegaan om onze roes uit te slapen.

SCHOONMAKEN EN KLUSSEN

Woensdag hebben we ons best gedaan alle drank van de vorige dag te verwerken en dat uitte zich in het schoonmaken van de caravan, het wassen (met de hand) van toch wel een aardige hoeveelheid kleding door mij. Wim heeft het dak schoongemaakt en gelijk de dakluikranden extra waterdicht gekit. Goed onderhoud is het behoud van je spullen!

Na de lunch (zonder alcohol) zijn we naar het strand gegaan. Het was prachtig weer en het was jammer dat ik geen camera meegenomen had, want dan had Wim een fotootje kunnen maken van Mancha en mij in het water. Ik tot aan mijn knieeën en Mancha er gewoon in achter de bal aan die ik steeds maar weer moest gooien. Hij kreeg er geen genoeg van. Ik wel. Het water was bijzonder koud. We hebben nog wat stenen verzameld en we hebben genoten van het zonnetje liggend in een duinpan. Heerlijk!

VIANA DO COSTELO

Inmiddels is het donderdag en we besluiten naar Viana do Costelo te gaan dat op een half uurtje rijden ligt. Het is een behoorlijke plaats en er zijn twee bezienswaardigheden die we nog graag een keer willen zien.

Allereerst is dat het Santuário de Santa Luzia, dat hoog boven de stad ligt. De kerk is prachtig, zo ook het uitzicht. Hij is gebouwd tussen 1904 en 1959 en wordt nu gerestaureerd. Je kunt er op verschillende manieren komen: via zo'n 200 traptreden (om boete te doen), via een soort treintje (dat wij nooit in werking hebben gezien, vermoedelijk alleen in het hoogseizoen) en gewoon met de auto, parkeerruimte genoeg boven. Wij gingen uiteraard met de auto, het moet wel leuk blijven. De koepel in de kerk is bijzonder helder beschilderd, zeker als de zon in de kerk schijnt, geeft dat een mooi effect.

We zijn weer afgedaald en hebben ergens achter de grote winkelstraat geparkeerd, kopje koffie genomen en genoten van de leuke pandjes met tegelmuren.

Ons tweede doel was de Igreja Misericórdia. Eén van de mooiste kerkjes die we gezien hebben. Bijna alle stukken muur zijn vol met taferelen gemaakt van een soort delfts-blauwe tegels, ontworpen door António de Oliveira. Het plafond is prachtig beschilderd. De kerk is in 1714 herbouwd. Wim had nogal wat vragen en een kerkelijk medewerker liet ons een internetkoppeling zien waar we thuis de informatie nog konden nalezen. Helaas heb ik nu geen idee meer waar we dat opgeschreven hebben.

We zijn diep onder de indruk nog wat verder gelopen en vonden nog een kerkje: Igreja das Almas. Oud, klein en bijzonder. Op de terugweg in de auto maak ik een foto van een standbeeld op een rotonde, niet vermoedend dat ik later die dag in het atelier van de kunstenaar de maquette zal zien.

OP PAD NAAR ARRAIAL MINHOTO

Als we terug zijn op de camping krijgen we een berichtje van Hilario dat hij eraan komt en ons nog wat van de streek wil laten zien. Eerst gaan we naar een kapelletje hoog boven Belinho. Vandaaruit hebben we weer een mooi uitzicht, juist ook op de camping.

Vandaar rijden we naar Arraial Minhoto waar we al vaker langs gereden zijn. Het is een groot feestterein met ook nog een museum over de kleding uit de streek en oude vervoermiddelen. De grote feestruimte was fantastisch met veel antieke gebruiksvoorwerpen zoals weegtoestellen en voor het maken van wijn. Aangezien Hilario al van zijn jeugd af bevriend is met de eigenaren mogen we overal in, want normaal is het in het laagseizoen gesloten en wordt er onderhoud gepleegd. De cheffin van de keuken/mede-eigenaar is dan de tuinman! We mogen ook het atelier in van een plaatselijke schilder en beeldhouwer. Helaas weten we zijn naam niet. En daar zie ik een maquette van het standbeeld dat we onderweg terug van Esposende gezien hebben. Prachtige schilderijen. We worden rondgeleid in de feestruimte door een zeer goed Engels sprekende dame die zich met de boekingen bezig houdt, die al ruimschoots binnen stromen. Het progamma van de feestavond hangt er ook en ik zie dat het eten aan mij niet zo besteed is, ik ben niet zo op sardientjes en caldo verde. Het ziet er zeer feestelijk uit maar iets te groots opgezet voor mijn smaak.

SOAJO

Hilario wil ons nog meer laten zien, namelijk de streek waar hij vandaan komt, meer de bergen in. De gewone bebouwing houdt op, we stoppen even bij een zeer oude waterkrachtcentrale in de river de Lima. We vervolgen de weg omhoog op weg naar het middeleeuwse dorp Soajo. Voordat we het dorp ingaan, stopt Hilario bij een volledig kale rots waarop veel horreos staan. Een horreo is een oude voorraadschuur op palen geheel uit graniet opgetrokken. Er wordt o.a. graan in opgeslagen en door de spleten kan de wind het graan drogen. Ze zijn op korte palen gebouwd om de ratten tegen te houden. Op die palen staat een cirkelvormige schijf waardoor de rat niet bij het graan kan komen. Ratten kunnen zich niet ondersteboven hangend verplaatsen. Slim bedacht!

Alle huizen in het dorp zijn uit grote granieten blokken gebouwd. Het is echt of je terug gaat in de tijd. Op een bepaald 'kruispunt' komt er eerst een vrouw met een baal hooi op haar schouder langs. Daarna een man op brommer, gevolgd door een traktor met hout. Inmiddels is het erg koud geworden. Hilario wil ons nog veel meer laten zien, maar we moeten rekening houden met Mancha die in de caravan is achter gebleven. We gaan op weg terug nog langs een stuwmeer en de plaats Ponte de Barca om bij een patisserie wat specialiteiten te kopen, gemaakt van ei met sinaasappel. Het is heerlijk, maar vreselijk zoet. Hilario koopt nog wat meer lekkers voordat we snel naar Mancha gaan.

Na het eten geven aan Mancha en het uitlaten gaan we met Hilario naar een restaurantje in de buurt. Ik weet dat ik best kieskeurig ben met eten, maar ik vond het niet te eten, veel aardappelen, heel veel en erg vet vlees en iets wat op groente moest lijken door elkaar geprakt. De mannen hadden iets vissigs genomen. Het meisje had ons verkeerd begrepen wat de wijn betreft en we hadden 3 karaffen gekregen, die we natuurlijk ook moesten afrekenen. Wat wel lekker was, waren de Portugese likeurtjes die we na het eten geproefd hebben.

Terug in de caravan hebben we koffie gedronken met een likeur 43 en nog gesnoept van de doos zoetigheid die Hilario nog gekocht had. We hebben tot ongeveer half twee zitten praten over Portugal, over politiek en over Paula – de vrouw van Hilario – die een hersenoperatie (kanker) heeft ondergaan.

Die nacht heeft het flink geonweerd en geregend. We zijn vroeg opgestaan, want Hilario kwam bij ons ontbijten voordat hij weer aan de slag moest (eigen bedrijf) en het moeilijke moment van afscheid nemen weer aanbrak. We hebben die dag rustig aan gedaan, wat slaap ingehaald en binnen gezeten vanwege de regen. Het weer paste bij onze stemming.

PEDRA ALTA

Zaterdag 6 mei is het eerst matig weer, daardoor brengen we alles alvast in gereedheid voor de reis van morgen. Wim heeft alvast betaald, dat had nogal wat voeten in de aarde want de creditcardlezer deed het niet. Dan maar cash betalen. We houden er al rekening mee!

Aan het eind van de middag is er toch weer een lekker zonnetje en gaan we nog even met de auto een dorpje verder naar het strand. In Pedra Alta zien we aantal jonge mannen bezig om een soort vissersbootje op de oude manier in zee te krijgen. Ze zijn er tijden zoet mee, maar ze komen niet ver. Vanaf het terras is het leuk om te volgen, maar we worden verzocht om een beetje op te schieten want de tent gaat dicht!! Het is nog geen 5 uur. Nogal vreemd.

HET WEER

Dat was wisselend: regen, onweer, wind, geen wind en zonneschijn.

VOLGENDE KEER

Vanaf Belinho gaan we naar Louro in Gallicië naar een camping aan zee. De omgeving is al bekend voor ons, daar waren we ook al 8 jaar geleden.

Zonnige groeten uit Entre Naranjos van Wim, Marijke en Mancha

3 december 2017